Zabawki: Bączek mechaniczny
Przeczytaj krótki tekst autorstwa Aleksandry Dąbrowskiej na temat wykorzystania mechanicznych bączków w terapii dzieci z autyzmem i zobacz zdjęcia takich zabawek.
Każdy z rodziców najlepiej zna swoje dziecko i wie, co mu służy, a co wprowadza go w fiksacje. Ważne jest, aby często zmieniać zabawki i zabawy, aktywności, ale też generalizować zdobyte umiejętności w różnych miejscach (przeniesienie zabawy do ogrodu, kuchni czy samochodu). Należy również zwrócić uwagę na to, jak bardzo ważny jest czas. Nie spiesz się, nie poganiaj dziecka, daj mu chwilę na zastanowienie. Używaj prostych komunikatów tak, aby „nie zaśmiecać przestrzeni” i nie tworzyć dodatkowych barier komunikacyjnych.
A teraz chciałabym zaprezentować Państwu zwykłą, niezwykłą zabawkę, którą jest bączek mechaniczny.
Umiejętności rozwijane podczas zabawy bączkiem mechanicznym
1. Skupianie uwagi
Ze względu na to, że bączek jest inaczej skonstruowany – na zasadzie karuzeli lub podskakujących kulek – możemy nim potrząsnąć na wysokości naszej głowy, aby zwrócić uwagę dziecka.
2. Wspólne pole uwagi, wskazywanie
Proponujemy dziecku dwie zabawki. Możemy je nazwać, np. miś, bączek, a następnie dodać słówko „Wybierz”. Obie zabawki trzymamy w rękach na wysokości oczu dziecka (najlepiej, gdy nasza twarz również znajduje się na wysokości dziecka). Trzymamy każdą z zabawek w oddzielnej ręce i czekamy. Dziecko powinno spojrzeć na zabawkę i wykonać gest wskazujący. W zależności od tego, na czym nam zależy – czy na wyodrębnianiu paluszka, czy na wskazywaniu całą dłonią – możemy modyfikować wskazywanie.
3. Kontakt wzrokowy przy proszeniu o jeszcze
Bączek mechaniczny działa przeważnie krócej, jednakże nie mamy tutaj wpływu na to, jak długo będzie działał. Dlatego lepiej nacisnąć raz – wówczas czas jego działania będzie wystarczająco krótki, aby dziecko pozostawało w ciągłym niedosycie i chciało się bawić jeszcze. Podobnie jak przy innych zabawkach, czekamy. Kiedy bączek skończy podskakiwać, kręcić się wypowiadamy słowo: „Jeszcze?” z odpowiednią pytającą intonacją i czekamy, aż dziecko skieruje swój wzrok na naszą twarz lub w jej okolice. Kiedy to się stanie mówimy radosnym, pełnym entuzjazmu tonem: „JESZCZE!” i uruchamiamy zabawkę. Istnieje możliwość, że dziecko będzie popychało w naszą stronę zabawkę wówczas możemy ją wziąć i podnieść na wysokość naszej twarzy i powtórzyć pytanie. Możemy wtedy uruchomić bączek w powietrzu. Ważne, aby nie ignorować prób kontaktu inicjowanych ze strony dziecka – nawet, jeśli nie są takie, na jakie w danym momencie czekamy.
4. Naprzemienność
„Raz naciskam ja, raz naciskasz Ty. Mogę Ci pomóc, jeśli nie dasz rady sam/-a. Wtedy bawimy się raz ja, raz my.”
5. Doskonalenie motoryki małej, wzmocnienie nacisku oraz wykonywania krótkich poleceń
Bączek mechaniczny wyglądający jak grzybek ma na górze przycisk. Możemy zachęcać dziecko do naciskania go hasłem: „Naciśnij”.
6. Motoryka duża
Pamiętaj, że nie jesteś przywiązany do stolika. Bączek jest mały i mobilny. Możesz się z nim przemieszczać. Dźwięki bączków mechanicznych są przeważnie na tyle głośne, że dziecko powinno je usłyszeć nawet nie widząc zabawki. Jeżeli jednak tego dźwięku nie słychać, możemy wprowadzić odgłos naprowadzający: „Bączek!”, „Kręci się!”, „Bam, bam, bam!”. Na te dźwięki dziecko z ciekawości powinno podążać w stronę zabawki.
Masz pytania lub wątpliwości? Zachęcamy do kontaktu: kontakt@fundacja-ara.org
___________________________
Zdjęcia: materiały własne.